Ha, daar zijn we weer! 18 nov. 2012

Het is alweer even geleden, maar op campings is het wat lastiger met internetverbindingen. We zitten momenteel in het plaatsje Halls Gap, in National Park The Grampians. Dat ligt ten oosten van Aidelaide en ten westen van Melbourne.

Wat hebben we allemaal in de afgelopen week beleefd?

Op vrijdagmorgen 16 nov. zijn we weer vertrokken uit Eden; een speciale datum voor ons, we zijn 5 jaar getrouwd. We hadden nog wel in Eden willen blijven, hadden ook al een restaurant voor 's avonds uitgezocht, maar het weer was niet zo mooi, koud en winderig. We besloten verder te reizen. Maar eerst hebben we nog het walvismuseum bezocht. Eden is een dorp dat ontstaan is vanuit de walvisvaart; elk jaar trekken de walvissen van Antartica naar Queensland om daar te foerageren (krill en plankton) en om te paren en jongen te krijgen. Vervolgens zwemmen ze dan weer terug naar Antartica. Tussen augustus en december komen ze net langs Eden. In 1960 heeft Australië de walvisvangst verboden. Nu leeft het dorp nog steeds van 'whaling', maar dan met toeristen die op de boot mee kunnen. Wij hadden besloten dit niet te doen; Jan heeft zoiets al eens gedaan in Amerika en ik ben niet zo goed op boten op zee. Het walvismuseum was bijzonder interessant; er komen jaarlijks verscheidene walvissen langs waaronder de grootste walvissoort; de 'blue whale'  30 - 40 m. lang. Ook nog leuk om te vermelden; de vissers werden jarenlang 'geholpen' bij het 'whalen' door een groep orka's die gezamenlijk de walvis de baai van Eden indreven, waarna de mannen in boten de walvis konden harpoeneren, waarna de orka's als dank de lippen en tong van de walvis kregen. Terwijl we in dat museum waren, met uitzicht op de baai en de zee, zag Jan ineens een walvis in de verte,  hij sloeg voortdurend met zijn staart op het water. En omdat de lucht strak blauw was en de zon stralend, lichtte die staart en het gespat van water heel mooi op. Bijzonder!

Daarna zijn we verder gereden via de Princess Highway, richting Victoria, Melbourne. Een mooie, maar lange rit omdat deze weg helemaal langs de kust gaat. Na 300 km. kwamen we aan in Lake Entrances; een gebiedje van zeemeren achter een duinenrij  'ninety mile-beach'. Volgens ons boek een zeer toeristische plaats, maar nu nog niet want we vinden nog veel gesloten. Uiteindelijk vinden we nog een kleine camping even buiten het stadje. ''s Avonds hebben we een heerlijk dineetje (een fish-platter) in Ferryman's Fishrestaurant, een oude veerboot.