In noordelijke richting.

Omdat we toch nog iets willen zien van de omgeving van Perh, besluiten we om naar de Pinnacles te gaan. Dit is een woestijn zo'n 250 km ten noorden van Perth, aan de kust, waar enorm veel stenen 'pilaren' staan. Men weet niet goed het ontstaan ervan. Er is een theorie dat het om een oorspronkelijk bos van versteende bomen gaat, anderen geven aan dat de wortels van bomen gaten in de limestone grond hebben gemaakt en toen het bos verdween en de losse grond erodeerde en verdween, de limestone pilaren overbleven (googlen maar weer).  De pinnacles zijn eigenlijk de dichtsbijzijnde attractie ten noorden van Perth; ik had wel graag naar Wave Rock gewild (een enorme rots in de vorm van een golf) maar dat bleek vier tot vijf uur rijden te zijn, zonder bezienswaardigheden onderweg ( en niet eens een mooi landschap) en dan weer die zelfde tijd terug. Daar hadden we weinig zin in. De pinnacles had ik 25 jaar geleden ook al gezien, maar had daar niet veel herinnering meer aan.

Maandagochtend gingen we dus op weg; nadat we de grote Freeways de stad uit hadden gehad, werd het weer allengs rustiger en uiteindelijk reden we weer heel alleen over de Highway richting het noorden. Heerlijk, want we konden weer stoppen waar we wilden voor een foto van een Banksia of Grass Tree of welk ander bloemetje ik ook zag.

Het landschap was weer totaal anders dan we tot nu toe gezien hadden. Omdat we zo langs de kust reden was de begroeiing vooral laag en struikachtig. Op een bepaald moment stonden er wel allerlei knoestige bomen met de prachtige oranje bloempluimen; de Christmastrees. Dat is zo schitterend om die feloranje bloemen tegen die strakblauwe lucht te zien, dat je wel foto's wilt blijven maken. Verder waren er hele velden vol Grass Trees, hier ook wel Black Boys genoemd.  Op een gegeven moment zagen we schuin voor ons uit een spierwitte langgerekte heuvel, die wel op een sneeuwhelling leek. Heel apart. Dichterbij gekomen bleek het om een duin van spierwit zand te gaan die gewoon midden in de begroeiing lag. Het bleken 'wandelende duinen'  te zijn, die langzaam vooruitgeblazen worden (ze zijn wel een paar kilometer lang). 

We hebben nog even aangedaan bij een klein kustplaatsje dat Two Rocks heette, echt in de middel of no-where. We vragen ons dan wel af, wie gaat daar nou wonen....?

Uiteindelijk kwamen we aan in Cervantes. Ook maar een kleine kustplaats met niet veel overnachtingsmogelijkheden dus maar meteen naar de Cervantes Lodge gereden en daar een kamer geboekt. Het zag er heel gezellig uit, met een leuke woonkamer, een prachtige keuken waar je zelf je eten kunt klaar maken en een enorm koelkast om je spulletjes in te zetten. Er waren ook veel backpackers. De eigenaresse bleek een nederlandse te zijn die daar al 16 jaar woont (ha vandaar die herkenbare gezelligheid!).  De pinnacles wilden we aan het einde van de dag bekijken, omdat dan het licht mooier is om te fotograferen, dus zijn we eerst nog even naar het strand gegaan; schitterend turkoois water en een wit strand!! Niemand te zien. Ik ben heerlijk het water ingegaan en heb genoten. Ik kon gewoon op het water liggen en wat ronddobberen. Rond half vier zijn we toen naar het National Park gegaan waar de pinnacles staan. Op de weg er naar toe stond er ineens een kangeroe op de weg, die op zijn gemak weg hipte, later kwam er nog een joey (jong) achteraan gehipt. Blijft leuk!!  Het terrein, een woestijnachtig gebied, waar de pinnacles staan is behoorlijk groot, er staan enorm veel van die pilaren en we konden er met de auto tussendoor rijden. Het was er rustig, de meeste toeristen die er komen, komen met een dagtocht vanuit Perth en die zijn om die tijd altijd alweer vertrokken. Toch wel bijzonder om tussen die zuilen te staan en dan de stilte!! (oh wat ga ik dat straks missen in Nederland..)

's Avonds zijn we in het plaatselijke restaurant gaan eten; een seafoodplatter en wat hebben we genoten; alles was even lekker, de oesters, de inktvisringen, de scallops en ook de vis, want die hadden we nu meteen van z'n jasje ontdaan. Verder zat er ook nog een halve 'crayfish'  bij, zo noemen ze hier een kreeft. Het is grappig om in zo'n gehuchtje dan onverwachts zo lekker te eten.

's Nachts heel veel onweer en stortbuien!?